Poema latino de Tuomo Pekkanen en torno a la guerra de Ucrania

Lenius véntus aspírat vernalis,
solvitur sóle pruína brumalis
cantat hirúndo et púllulant flores,
redeunt mítes aestátis tepores.

Ita terrárum aspéctus mutatur,
totius órbis natúra novátur;
spes nova lúmine véris redibit,
vis tenebrárum in lúce peribit.

Lux tenébris clárior
noctem súperat;
forti mórti fórtior
vita ímperat.

Praevalére néqueunt
portae Cérberi
contra vítam, péreunt
vires Ínferi.

Ortum est béllum vicínis indictum
causis iniústis et fráudibus fictum;
hostes invádunt tam térrâ quam mari,
credunt Ucráinam móx expugnari.

At aggressóres victóriâ fisi
suis in cárris sunt ármis occisi,
constitit agmen, est hostis pervictus,
cui defecérunt ut árma sic victus.

Pellit prómptus spiritus
fráudes hóstium,
improbórum áditûs
vis verácium.

Ucrainae glória,
vivat Hárkova,
periit barbária,
salvâ Kiova!