HORATII EPODON II

Beatus ille qui  procul negotiis, ut prisca gens mortalium,

paterna rura bubus exercet suis, solutus omni faenore,

neque excitatur classico miles truci, neque horret iratum mare,

forumque uitat et superba ciuium potentiorum limina.

ergo aut adulta uitium propagine altas maritat populos,

aut in reducta ualle mugientium prospectat errantis greges,

inutilisque falce ramos amputans feliciores inserit,

aut pressa puris mella condit amphoris, aut tondet infirmas ouis;

uel cum decorum mitibus pomis caput Autumnus agris extulit,

ut gaudet insitiua decrepens pira certantem et uuam purpurae,

qua muneretur te, Priape, et te, pater Siluane, tutor finium!

libet iacere modo sub antiqua ilice, modo in tenaci gramine:

labuntur altis interim riuis aquae, queruntur in siluis aues,

fontesque lymphis obstrepunt manantibus, somnos quod inuitet leuis.

at cum tonantis annus hibernus Iouis imbris niuesque comparat,

aut trudit acris hinc et hinc multa cane apros in obstantis plagas,

aut amite leui rara tendit retia, turdis edacibus dolos,

pauidumque leporem et aduenam laqueo gruem iucunda captat praemia.

quis non malarum, quas amor curas habet, haec inter obliuiscitur?

quodsi pudica mulier in partem iuuet domum atque dulcis liberos,

Sabina qualis aut perusta solibus pernicis uxor Apuli,

sacrum uetustis exstruat lignis focum lassi sub aduentum uiri,

claudensque textis cratibus laetum pectus distenta siccet ubera,

et horna dulci uina promens dolio dapes inemptas apparet;

non me Lucrina iuuerint conchylia magisue rhombus aut scari,

si quos Eois intonata fluctibus hiems ad hoc uertat mare,

non Afra auis descendat in uentrem meum, non attagen Ionicus

iucundior, quam lecta de pinguissimis oliua ramis arborum

aut herba lapathi prata amantis et graui maluae salubres corpori,

uel agna festis caesa Terminalibus uel haedus ereptus lupo.

has inter epulas ut iuuat pastas ouis uidere properantis domum,

uidere fessos uomerem inuersum boues collo trahentis languido,

positosque uernas, ditis examen domus, circum renidentis Lares!

haec ubi locutus faenerator Alfius, iam iam futurus rusticus,

omnem redegit Idibus pecuniam, quaerit Kalendis ponere.