EPÍTOME DE LA HISTORIA SAGRADA DE LHOMOND (y XXI)

Muerte desgraciada de Antíoco.

   Antiochus doloris acerbitate victus tandem ad sanam mentem rediit: se mortalem esse agnovit, et recordatus malorum, quibus Iudaeos affecerat, aperte confessus est se suorum scelerum poenas luere, ac demum promisit se Iudaeos florentes beatosque facturum. Sed quia ea omnia metus mortis extorquebat, non vera poenitentia, divinam misericordiam non flexit rex impius et homicida, et, morbo in horas ingravescente, misere interiit.

Judas vence por segunda vez a Lisias.

   Antiocho successit filius, cui nomen Eupator fuit. Hic paterni in Iudaeos odii heres, contra eos misit Lisiam, qui iam semel victus a Iuda, hanc maculam cupiebat eluere. Iudas ad opem divinam confugit, uti facere solebat, oravitque Dominum, ut Angelum mitteret sui populi adiutorem. Deinde sumptis armis, obviam hosti cum suis progressus est. Tunc ante aciem Iudaeorum visus est eques, veste candida, armis aureis indutus, hastam vibrans. Quo prodigio confirmati Iudaei, leonum more, in hostes irruerunt, et undecim milia peditum, equites mille et sexcentos prostraverunt.

Derrota al numeroso ejército de Eupator.

   Rex ipse Eupator, ad opprimendum Iudam Machabaeum, omnes regni sui vires collegit; itaque cum centum milibus peditum, et viginti milibus equitum in Iudaeam ingressus est. Praeibant elephanti vasta corporis mole et horrendo stridore terribiles: singulis belluis impositae erant ligneae turres, ex quibus pugnabant milites armati. Sed Iudas, qui potentiae divinae magis quam numero militum confidebat, isto terrifico belli apparatu non fuit commotus; in eam castrorum hostilium partem irruit, ubi erat tabernaculum Regis, et, occissis quattuor hominum milibus, tantas opes dissipavit.

Arrojo de Eleazar. Su muerte.

   Memorabilis fuit haec pugna fortitudine et morte Eleazari. Is viderat belluam unam ceteris maiorem, ac phaleris Regis circumtectam; existimans illa Regem vehi, se pro communi salute devovit: per medios hostes ad belluam properavit, sub illius ventrem subiit, repetitis ictibus confossam occidit, et belluae labentis pondere oppressus ipse occubuit.

Impiedad de Nicanor; su derrota y muerte.

   Demetrius, occupato Syriae regno, adversus Iudaeos Nicanorem misit. Hic impius, extensa in templum dextra, ausus est minari se Dei aedem solo aequaturum. Iudas et milites eius, quamquam pauci erant, cum illo conflixerunt, manu quidem pugnantes, sed Dominum animo orantes. Regium exercitum ad internecionem ceciderunt. Nicanor ipse inter hostium cadavera repertus est, cuius caput avulsum Iudas Hierosolymam ferri iussit, manumque nefariam templo affixam suspendi.

Muerte gloriosa de Judas Macabeo.

   Mox secutum est alterum proelium cum Bacchide, uno ex Demetrii praefectis. Quod quidem proelium fuit Iudaeis funestum; nam filii, amissa quam in Deum habuerant fiducia, animo conciderunt, et alii alio dilapsi sunt. Iudas cum octingentis tantum hominibus impetum hostium sustinuit; immo oppositam sibi aciei partem fudit, sed multitudine hostium circumventus illorum telis confossus est. Quam carus populo fuerit, maerore funeris indicatum est: sui eum cives diu luxerunt.

Sucédele Jonatás: muerte alevosa de éste.

   In locum Iudae suffectus est Ionathas. Is fraternae virtutis aemulus Bacchidem pluribus proeliis vicit, et ad petendam pacem adegit. Interea Demetrium regem interfecit Alexander, qui se Antiochi filium dictitabat. Is foedus cum Ionatha fecit, semperque in data fide mansit. Ita quamdiu Alexander regno potitus est, res Iudaeorum tranquillae fuerunt; sed paulo post, Ionathas a Triphone quodam per insidias necatus est.

Pasa el mando a su hermano Simón. Muere éste. Sucédele Juan Hircano.

   Summa rerum ad Simonem Ionathae fratrem delata est. Is funus fratris magnifice curavit, nec diu regnavit; nam et ipse generi sui fraude periit. Simoni patri successit Ioannes, nomine Hircanus, qui post annum mortuus heredem reliquit filium Aristobulum. Hic primus omnium post captivitatem regium nomen sumpsit, capitique diadema imposuit.

Los Romanos hacen tributaria suya a la Judea. Ocupa Herodes el trono. Nace el Mesías. Año del mundo 4000.

   Mortuo Aristobulo, Alexander eius filius regnavit. Is nulla re memorabili gesta decessit;  duos reliquit filios, qui acriter de regno inter se decertarunt. Huius dissidii occasione, Pompeius populi Romani dux in Iudaeam venit, specie quidem restituendae inter fratres concordiae, sed re vera ut istam provinciam Romano adiungeret imperio; et vero Iudaeam stipendiariam populi Romani fecit. Paulo post regnum Iudae invasit Herodes alienigena: hunc primum Iudaei habuerunt regem ex alia gente ortum, eoque regnante natus est Christus, uti praedixerant Prophetae.

FIN DEL EPÍTOME