Carlos M. Aguirre www.classicsathone.com 5/3/2024

 Llevo más de veinte años trabajando con la serie Lingua Latina per se illustrata, primero en el Bachillerato y desde 2015 en clases particulares por videoconferencia.

 No sé la cantidad de veces que habré leído la primera parte, Familia Romana, pero creo no exagerar si digo que más de un centenar, y en todo este tiempo mi admiración por esta obra maestra de la didáctica no ha hecho más que crecer.

 Mas allá de sus virtudes metodológicas hay un aspecto de este manual que quizás no ha sido suficientemente reconocido y es la extraordinaria habilidad narrativa del maestro Hans H. Ørberg. Hoy, como el primer día, sigo disfrutando enormemente al leer las aventuras de Medus y Lydia,  las travesuras de Marcus, Quintus y Iulia, las encantadoras discusiones conyugales de Iulius y Aemilia, disfrutando de las personalidades tan bien definidas del mestro Diodorus, el médico Symmachus, la pizpireta Dorippa y el sinvergüenza de Lepidus, la cariñosa Syra… y tantos otros personajes que ya han pasado a ser parte de mi vida; admirado de cómo el maestro Ørberg supo entremezclar con extraordinaria precisión tantos hilos narrativos en una historia que transcurre en tan solo unos días y que, incluso de haberla leído traducida, creo que me habría parecido admirable y maravillosa.

 Tanto es mi cariño por estos personajes que en muchas ocasiones, al pensar en aquellas partes de la trama que el maestro no llegó a desarrollar o a aclarar del todo, he dejado volar mi imaginación… ¿Qué nueva vida les esperaría a Medus y Lydia en Grecia? ¿Acabaría este por hacerse cristiano? Y Lydia ¿cómo había abrazado esta religión, tan desconocida en la Roma del siglo II? ¿Por qué Aemilia se muestra tan comprensiva con Medo y con los cristianos? ¿Podría haber una relación entre todo ello…? Quizás Aemilia misma era cristiana y fue así como, interesada por aprender griego para leer los textos de su nueva fe -en aquel tiempo todavía no había casi traducciones latinas e incluso la liturgia en Roma se celebraba en griego y no en latín- entró en contacto con Lydia, una hermosa griega que vivía en Roma mantenida por algún joven patricio, como su amiga Dorippa… después Aemilia y Lydia se hicieron amigas, y así Lydia se convirtió a la nueva religión, y fue entonces como Lydia conoció a Medo y Aemilia decidió ayudarles a huir a Grecia…

 A partir de todas estas elucubraciones se me ha ocurrido un divertimento que no tiene más pretensión que ser un homenaje cariñoso y agradecido al genio del maestro Hans H. Ørberg.

Aemilia suae in Chrīstō Lȳdiae sorōrī.

Litterae tuae quantō gaudiō mihi acceptae sunt! Cor meum laetitiā complētur nōscēns tē iam in Graeciā ūnā cum Mēdō tūtum asȳlum apud frātrēs invēnisse. Animō meō sollicitō verba tua quasi medicāmentum fuērunt.

Māximē prōdest salūtī meae epistulās Paulī legere, quamquam semper timeō nē Iūlius inveniat libellum atque mē esse Chrīstiānam intellegat, et ut amīcō tuō auxilium ad fugiendum ē vīllā praebuerim.

Quam multum ambābus lēctiōnēs Linguae Graecae quās mihi recitāvīstī prōfuērunt! Tū mē litterās ac Graecum sermōnem, ego tē caritātem Chrīstī, Dominī nostrī, docēbam. Tunc temporis Mēdum, mē Rōmam comitāntem, prīmum nōvistis…

Hodiē exsultō legere Mēdum, vītā nōvā inceptā, tandem vēram fidem accēpisse. Vestra laetitia in Dominō est mihi speī fōns atque sōlāciī exemplum. Utinam quōque meus Iūlius ōlim ad ūnum et vērum Deum sē vertat!

Praetereā, quod Mēdus coriāriī mūnus exercēre coepit, pergrātum est mihi audiendī, ac tē gravidam esse, laetissimum nūntium. Grātulātiōnēs meās accipe, dulcissima rērum!

Nōnne iam intellegis quōmodo Deus nōbīs ad salūtem perpetuam perdūcat? Memor estō illīus temporis cum ignāra Chrīstī, tristem artēm ūnā cum illā miserā Dorippā Rōmae exercērēs, ad lasciviam illōrum quī tantum dē corpore, minimē vērō dē animā tuā cūrābant subjecta.

Praetereā in vīllā nostrā Tūsculānā, vīta suōs agit cursūs. Mārcus, Quīntus Iūliaque quotidiē domum rīsū et lūsibus suīs implent. Vērum etiam mihi grātum est tibi nūntiāre nātīvitātem fīliolae nostrae novissimae. Ad hunc mundum vēnit magnā cum valetūdine et gaudiō. Lūx eius corda nostra illūstrat et ad domum maximum affert amōrem.

Tē gaudēbit etiam scīre dīlēctum Tlepolemum, apud nōs nunc habitāre. Post incendium, in quō magister Diodōrus omnia sua perdidit, Iūlium suāsī ut novus fāmulus prō Mēdō nōbīs emendus esset. Dē miserō ludī magistrō nōvī apud Symmachum, illum medicum crassum, habitāre neque iam puerōs docēre. Mihi vērō cordī est nōbīscum Tlepolemum habēre. Cum ēo iam quīnque sunt fratrēsin Chrīstō in familiā nostrā, quod Syra quoque vēram fidem nūper accēpit et item Ursus et Syrusbaptīzātī sunt. Nōnnullī aliī clam catechumenōrum scholās Tūsculī audīre coepērunt, inter eōs –mīrābile dictū!- vīlicus noster Dāvus.

Quod ad Iūlium attinet, īram Mēdī effugientis causā nōn lātuit, sed prō tempore tacēre maluit. Ōrō continuō prō eius conversiōne. Amor meus ergā eum firmus est, et faciam quidquid in mē est ut ad Chrīstī mīlitiam perveniat.

Mea Lȳdia, vītae nostrae fidē et cāritāte nēxae semper erunt. Quotīdiē Deō grātiās agō tē,  etiam procul absēntem, in imō corde meō habitāre.

Dominus tē benedīcat semperque tē servet.

FUENTE: www.classicsathome.com